Гэта старонка не была вычытаная
Апошні ліст няйначай
Да вас, сябры, пішу я з фронту.
Вас болей мне ня ўбачыць…
Засну пад дымнаю ратондай.
А як душой жадаю
Яшчэ хоць раз сустрэцца.
Ў вачох паўсталі зданьні
Кастлявай і агіднай сьмерці.
Я вочы засланяю, —
Яна-ж збліжаецца ўсё бліжай.
Я нават сам ня знаю,
Хто шчокі й вусны мае ліжа.
Чаго так б‘юцца жылы
І водзяць алаўком няроўна?
Мне тут усе чужыя,
Ніхто й па сьмерці ня прыгорне.
Сябры мае, даруйце!
Усё-ж яшчэ я не нябожчык.
Калі знарады рвуцца,
Я чую нейкі дзіўны пошчак.
Хачу часамі нават,
Каб рваліся вось гэтак песьні;
Каб іх адчай і лямант
Віхры над пушчамі разьнесьлі,
