Гэта старонка не была вычытаная
Ну што-ж, калі й загіну.
І косьці струшчацца на порах,
Затое-ж вы краіну
Аздобіце ў свае узоры.
Сяброўскі гэны вечар
І шчырасьць вашых слоў гарачых
Маю душу тут лечаць,
Калі заходзіцца ад плачу.
Ўжо ліст пісаць даволі…
Паклон аддайце мой Марыі, —
Ня здраджу ёй ніколі…
Да вас з пашанаю.
Іскрыніч.
Чытач мой і крытык дасьціплы,
Ці быў на узгор‘і ты стромкім?
Там ветры ня юдзяць асіпла,
Лістаючы песень старонкі.
Мне сорамна й неяк няёмка,
Што й сам я на ведаю добра,
Ці голас героя замоўкнуў,
Ці блудзіць з жабрачаю торбай?
Ня бачу Іскрыніча штосьці
У нашай сям‘і абяднелай;
Ці-ж ветры патрушчылі косьці
Калі яшчэ толькі віднела?
