Гэта старонка не была вычытаная
Няўжо яно гэтак збылося?
Ніяк не магу я зьмірыцца!
Няўжо так накпілі над лёсам
І сьлёзы зьмялі у крыніцы
Хто песьню сягоньня нам зложыць
І смутак разьвее Марыі?
Ці зможам жыцьцё упрыгожыць
Ці толькі сябе з ім памірым?
Баюся, што можа так стацца,
Хоць можа й ня кемяць другія.
Ці-ж старасьць у нашым юнацтве,
Што толькі й складаема „гімны“?
Хоць часам і хочаш другое,
А ўсё неяк рытмы калечыш,
Ці-ж „гімны“ нам раны загояць,
Што іх узвалілі на плечы?
Ну што-ж — хай сабе і ня зьдзівяць
Вось гэтыя ціхія словы;
Я хочу, каб толькі радзіме
Яны не спляліся ў заломы.
Бо толькі мая ў ёй уцеха —
Ня хочу я з гэтым хавацца;
Хоць знаю — аб гэтым бяз сьмеху
На‘т дзеці ня кажуць і матцы.
