Гэта старонка не была вычытаная
I
Народ беларускі дазваньня згалеў;
Самотныя далі у сыпкай імгле,
Завеі над полем, завеі, сьнягі, —
Занесьлі дарогі, занесьлі шляхі.
На кожным кургане бялеюць слупы, —
Пад імі сьпявае вандроўнік сляпы;
Напевы яго падхапляюць віхры,
Узьвіваюць з сабою к паўночнай зары.
Напевы, напевы! навалы палёў!
Якая вялікасьць у рытме бяз слоў!
Шугаюць завеі на водшыбе дзён;
Мітусіцца шэрань і сьвет ня відзён.
Пустэльныя далі у космах сівых, —
У іхнай шалёнасьці сівер ня сьціх.
Ён посьвістам сьвішча на ўзгор‘і гадоў,
Абняўшыся, скача з людзкою бядой.
