Гэта старонка не была вычытаная
Асьнежанасьць — белаю пенай зьмяі
У разгневаных хвалях сярдзітай зімы.
Скудлачанасьць хмар над самотным сяло
У песьні азглелае нарыпень слоў.
Завея засыпала сьмерці сьляды
І дзень учарайшы крывава-бляды.
Стуліўшыся злосна ў акопах крывых,
Ускочыць, саскочыць са зьвіху на зьвіх.
Са спрытам пантэры ускідвае хвост —
Ва ўвесь свой страшны узьярошаны рост.
Расьсейвае бела-сьцюдзёную пільсьць
Пад сіверны сьвіст, ды пад сіверны сьвіст.
На дроце колючым пушыстасьць касы, —
Яе расплятаюць вятроў галасы.
Гайсае па фронце ўчарайшай вайны,
Пад ёй качанеюць народаў сыны.
Ня ведала жаху такога ў вякох —
Таму, мо‘ таму й няпрытомнай такой?
А можа таму, што бязьлюдзьдзе наўкол?
Хоць вешайся ёй на асінавы кол.
