Гэта старонка не была вычытаная
Ну, дзе-ж ёй уцешыць самоту сваю,
Калі абакралі краіну усю?
Даліну уцешнасьці дзе ёй знайсьці
У гэтым заклятым нялюдзкім жыцьці?
На ўлоньні крывавых пакорных нізін
Усьцішыўся дзень чалавечай разьні.
Патухлі узьлёты страшнога агню;
Ў прасторы завея спраўляе гульню.
Спраўляе памінкі ў магільных палёх:
З курганам раўняе узгор‘е і лог.
Шалёная шэрань абпеніла дзень;
Завея шугае, завея гудзе.
Пад ёю схілілася ніцма усё;
У неба ўзьвіваецца белы пясок.
Ён сыплецца з лямантам дзікай жуды…
Ў завеі нітуюцца крокі хады.
Ў завеі мутнеюць чыесь лахманы;
Хістаюцца людзі — выгнаньня сыны;
Дазваньня з сіл выбыты, ледзьве ідуць, —
Здаецца, ня дойдуць, — вось-вось упадуць.
