Гэта старонка не была вычытаная
На вобліках іхных маршчыны ляглі;
Працягваюць рукі з завейнай імглы.
Няма ім за што ухапіцца, няма;
Суставы і пальцы нямеюць… зіма…
Вяршаліны шустрыя шум узьнялі, —
Калышуць завейную казку зімы.
У рыпе кастлявая скарга сустаў
Ня можа ніяк, аніяк перастаць.
Па жылах ня сочацца сокі зямлі, —
Шчапаюцца мёрзлыя косткі галін,
Ў атрушчынах іхных застрэмлены боль…
Ў завейнасьці крыльліца белая моль.
Пражорныя плоймы лятуць на лясы, —
Мігае й мітусіцца іхны рассып.
Яго рязьвяваюць сухія вятры;
Всьнежыўся віхар на дзікім бугры.
Мяцеліцца даль у прагале гадоў, —
Ідуць праз яе ўсе ня сьпешнай хадой.
Ідуць ды і хочуць усё разглядзець…
Ўжо выгнаны з пушчы апошні мядзьведзь.
