Гэта старонка не была вычытаная
Ад жалю зьбясіўся і дзіка раве, —
Ён цела сваё разьдзірае, ірве.
На дыбы узьняўся і лапы шчапіў…
Каму зажадалася гэтак крыві?
На дрэвы цяжар прадсьмяротны навіс…
Шуміць Белавежа ў завейную высь.
У шуме балюча-затоены гнеў;
Ад болю галіны спляліся шчыльней.
Пад імі, пад шэра-калючай імглой
Чужынец-зладзюга з сякерай, пілой.
Зладзейскія вочы ў зайздросным агні;
Ён дзікай нажывай навылет прагніў.
На вусны маршчыны злачынства ляглі;
Ён ліжа хваёвую кроў на гальлі.
Раскатная рэха па пушчы трашчыць, —
Па шчоках краіны ня шчокат-ляшчы.
Магутныя дрэвы магутна гудуць
І падаюць трупам на сыпкую жудзь.
Скрозь пляжаць у пень Белавежы страі —
Уцеху і гордасьць плянэты Зямлі.
