Ад жудаснай сьмерці ўцякаюць зубры, —
Равуць прадсьмяротна на кожным бугры.
Ад жаху сівеюць іх грывы і шэрсьць, —
З завеі выходаіць на стрэчу ім сьмерць.
Аблава вільгельмцаў на сьмірных зуброў, —
На сьнезе, запёкшыся, сьвежая кроў.
На сьнезе сьляза ды з журботных вачэй —
Па мёрзлым крыштале сьцякае, цячэ.
Зуброў белавескіх зьнішчаюць ушчэнт, —
Ў нямецкіх музэях няма іх яшчэ.
Па пушчы ім болей ужо ня блудзіць,
І самкам ня ведаць прыплоду-радзін.
У рожкі ня пойдуць пад шумнай сасной.
Ні сьцюжнай зімой, ні зялёнай вясной.
Ня ўчэпяцца рогі ў кудлаты мятлюг, —
На іх закідаюць сягоньня пятлю,
Апошнія дні на радзіме сваёй, —
Праз дзень, праз другі разьвітаюцца з ёй.
Замест Белавежы таемнай такой —
Музэі цьвілыя ды парк над ракой.
Трухлець для адных, сумаваць для другіх…
На Эльбе губляюцца ў хвалях кругі.
