Гэта старонка не была вычытаная
III
Адведзен для Консула быў асабняк
На вуліцы ціхай, хоць самай цэнтральнай.
Патруль праганяў з тротуару сабак, —
Калі-ж агрызаліся — вёў у каральню.
А людзі заўсёды, заўсёды здалёк
Абходзілі гэтае чорнае месца;
Калі на зямлю апушчаўся сузмрок,
Тады яго дворнік выходзіў падмесьці.
Ў парадным пад‘езьдзе шумела аўто, —
Дзяжурыў дадзенна успыльчывы шофэр.
Са словам к яму не зьвяртаўся ніхто,
І вусны яго ад маўклівасьці шорхлі.
На гэтым аўто прагуляцца любіў
А шостай гадзіне знэрвованы Консул;
Ў дарозе трусьліва-пасьпешлівым быў, —
Вяртаўся заўсёды пуцінай укоснай.
На змроку — а шэрай гадзіне штодзень
Зьбіраў ён нараду ў сакрэтным пакоі;
Яна адбірала жыцьцё у людзей,
Рабіла краіне сьмяротныя ўколы.
