|
Як прастая праўда сгинула ў свеце
Дык праўды и з с’вѣчкой шукаюць
И золатам манюць и людзей слкикаюць,
И Бога цалуюць, — а ўсіо таки прэце
Як камень у воду, так праўда пропала!
Судоў парабили, начальстваў чы мала
Пасредник и волас’ць, сынод и санаты,
Присутства и вокруг, управы, палаты;
А найбольш мировых, участковых и зъездаў
Што ў поли кашення, што звездаў.
За тояж жыце цяперь трудная стала
У сведки ўлез’ци ни села ни рала.
Ад суду да суду праз лета цягацса,
Так легка што навет не треба старацся!
Раз еду я ў Вилно адведаць сынка,
Аже при дарозѣ пасецса кобыла,
Стаиць человек якисць ля млынка,
За млыном сука там брахала чы выла
И гдзесци „ратуйце“ крычала кабета
А мостам ляцела якаясь карэта
И штож тут такоя было? мне здаецса
Хто едзе, хто вые, хто може смяецся…
(А мельник стаяў у дзвярэй й смяяўся…
Чаго ен смяецса, дык я не пытаўся!)
Минуўши той млын я еду ўжо лесом,
Ляжыць чалавек пад кустом ля дороги —
Бяз шапки и босы, так надтож ўбоги:
Але я еду з своим интересом,
Мне няма дзела больш ни до кога:
|
