Старонка:Плынь (1927).pdf/17

Гэта старонка не была вычытаная

Калі-ж захапленьне
На сэрца найдзе, —
Ня знойдзецца вогнішчаў
Гэткіх нідзе!

Ня воблачкаў статкі,
А гром-пяруны
Па небу, па вочках
Пракоцяць яны.

Гайкі ды бярозкі,
Як пушчы, гудуць,
Аж страшна бывае
Туды зазірнуць!

Тады ўжо „тутэйшых“
Ані не пазнаць,
Як папараць-кветку,
Зьбяруцца шукаць.

Тады ўжо шукаем
Ня кветкі аднэй,
Але чалавечае
Праўды усей!