Гэта старонка не была вычытаная
Мне дваццаць тры
і мне хочацца жыць,
сьпявае ў грудзёх
навальніцы поэма.
Тут край мой
на самым стаіць рубяжы
і тут вось —
маё
непакорнае
племя.
Ідуць, нібы казка,
лясы і узгоркі.
ляжыць
поўнагрудай каханкай зямля.
Нямеюць жыты
і удумнасьць лягла
у гулы людзкой
і птушынай
гаворкі.
Люблю
анямелым стаяць ля кастра
высокага ўсходу
надзей чалавечых,
