Гэта старонка не была вычытаная
сваё залатое
над краем крыло,
каб у песьнях рабочых
і ў песьнях ратая
жыцьцё, нібы танец на ружах,
расло.
Тут вечна асушка,
былога асушка,
і вось,
апранутая сонцам вясны,
ганебнага бацьку
зьмяняе дачушка,
каб сэрца ня дрогнула
гулкай „Дзьвіны“.
Час выкрасьліць гэта,
як чорную драму.
Наступнае йдзе
і нямеюць шляхі,
і ён застанецца аднойчы
за брамай
высокага ўсходу —
сьляпы
і глухі…
