Гэта старонка не была вычытаная
па дарогах
любві
неаплочанай.
Дужа ясна
і дужа сьціпла —
восень ў сэрцы
ўзрасьціла змрок,
і за твой,
гэты дзікі крок,
вораг, пэўна,
з усьмешкай
вып‘е.
А гавораць:
— ну, што ж, самагубства:
той прынадзіў,
а той абмануў,
і нясуць
нясусьветнае глупства
і пра сьмерць чалавека
і — нашу вясну.
Я гляджу
на маўклівае гэта
аблічча,
