Гаворачы пра літаратуру, мы зусім ня маем на ўвазе рознага гатунку заяў, апэляцый, комунікатаў і іншых „мастацкіх“ твораў, якімі любяць „глушыць“ людзей некаторыя „любители сильных ощущений“. Мы разумеем тут сапраўдную літаратуру. Мы гаворым пра „Босыя на вогнішчы“ М. Чарота, пра поэму, якая вытрымала некалькі выданьняў, ня лічачы перадруку ў дзесятку розных хрэстаматый, і перакладзена на іншыя мовы. Мы можам гаварыць пра „Сокі Цаліны“ Ц. Гартнага — першы беларускі роман, аб якім у свой час плялі ўсякую бязглузьдзіцу некаторыя з нашых літаратурных „наполеонаў“. Мы можам гаварыць аб клясычных творах народнага поэты рэспублікі Якуба Коласа — „Новая Зямля“ і „Сымон Музыка“. Мы ня можам маўчаць аб творчасьці другога народнага поэты Янкі Купалы, творы якога робяцца народнымі песьнямі і ведаюць ужо не адну, ня дзьве чужаземныя мовы. Немагчыма пералічыць цяпер тыя скарбы, якія мы маем у нашай літаратуры, — гэта справа бібліографа.
Якім шляхам ідзе наша літаратура ў сваім разьвіцьці? Адкуль адыходзяць нашы пісьменьнікі і поэты ў сваёй творчай працы? Проф. Коган у адным з сваіх артыкулаў піша так:
„Литературное произведение — явление общественное, а не индивидуальное. Оно возникает с неизбежной необходимостью, как возникает в процессе борьбы всякое другое
