сонечны госьць
Людзей вітаньня
Ты вартая ёсьць!
О, будзь хвалёна.
Вялічана будзь! —
Табой збавёны
Ня вызнае жудзь і г. д.
|}
І складам мовы i наогул мастацкасьцю гэты адрывак вельмі нагадуе нам творы творы расійскага поэты Трэцьякоўскага:
|
Стрекочущу кузнецу |
Нагадуе ён і „Богородице, дево — радуйся“.
Апошнімі ідуць вершы Кляшторнага, славутага тварца „ледзяной гітары“. Аб іх нічога сказаць нельга, апрача таго, што і тут яны вызначаюцца гэткаю-ж самаю „лядзяна-гітарыстаю“ галаваломнаю вобразнасьцю і падазрэнаю па чыстаце моваю. Напрыклад:
|
Завечарылася бярозавая просінь… |
Пакінем жадаючым разьвязываць туманную алегорыю гэтага мудрага сказу і пяройдзем да прозы. У нумары зьмешчаны чарговы адрывак роману К. Чорнага „Сястра“. Па зусім зразумелых пры-
