Гэта старонка не была вычытаная
Драў Міхась па канавала
У суседняе сяло.
Канавал ня даўся дзіву
(Быў ён родам з-пад Міра), —
Узяў адразу леватыву
І рыцыны з поўвядра.
Беглі — проста аж курэла!
Ў хаце быў праўдзівы сход,
Грамада сялян гудзела —
Цешыў іх стары Хвядот:
„Гэтай прорве — хай — ня шкодзіць!
Што? прышпіліў страшны суд?“
Поп вачыма толькi водзіць,
Як апушаны вярблюд…
У гарляк усю да кроплі
Льлюць рыцыну — ня iдзе!
І цячэ, як тыя соплі,
У папа па барадзе…
Канавал — з другога боку —
Што за трасца? Хоць ты рэж —
Ой, лягчэй скасіць валоку!
Леватывы не ваб‘еш!
Мусіць цэглаю зарвала
Ў папоўскім, у мяшку!
Мчы, Міхась — бо, рады мала —
Па пажарную кішку.
Прывязьлі кішку… Дзьве бочкі,
Густа мыленай вады
