Гэта старонка не была вычытаная
Дзе нявольнік капіталу
Ў цяжкай працы ліў свой пот.
У папа аж дух запёрла!
Носам чмыхае, як конь,
А вакол грымяць калёсы
І у твар пячэ агонь.
І куды ні глянеш вокам
Дым і чад стаіць кругом:
Сталь шыпіць, лятаюць іскры
І гудзе, гудзе, як гром!
Поп пачаў ужо прасіцца:
— Адпусьці мяне, чарток!
— Пачакай — яшчэ да пекла
Я цябе не давалок!
І, за карк яго схапіўшы,
Крукам чорт у неба ўзмыў
І у новую майстэрню
Тоўстапузага спусьціў.
Тут было ўжо горш, як у пекле:
У катле кіпеў чыгун,
Печы зьзялі, як маланка,
І у бубен біў пярун.
Раптам стала языкамі
Ўверх кідаць чыгунны вар…
Уцячы хацелі людзі,
Рукавом закрыўшы твар.
Але ўжо ня мелі рады
Сьмерць іх тут пасьцерагла,
