За адну хвіліну задняя частка майго каня згінула ў яго пражорлівай ляпе.
Пярэдняя частка ад жаху і болю па-ранейшаму імчалася наперад.
Воўк уядаўся ў майго каня ўсё глыбей і глыбей.
Калі я апамятаўся, я схапіў бізун і, не трацячы ніводнай хвіліны, пачаў хвастаць ненажэрнага звера.
Ён завыў ды рвануўся наперад.
Пярэдняя частка каня, яшчэ не з‘едзеная ваўком, выпала з вупражы ў снег, і воўк апынуўся на яе месцы — у аглоблях і ў конскай збруі.
Вырвацца з гэтай збруі ён не мог, ён быў запрэжаны, як конь.
Я сцёбаў яго пугай, што было сілы.
Ён імчаўся наперад і наперад, цягнучы за сабою мае сані.
Мы імчаліся так хутка, што ўжо праз дзве-тры гадзіны ўехалі галопам у Пецербург.
Здзіўленыя пецербургскія жыхары натоўпамі выбягалі глядзець на героя, які замест каня запрог у свае сані лютага ваўка.
ІСКРЫ З ВАЧЭЙ
У Пецербургу мне жылося добра.
Я часта хадзіў на паляванне і цяпер з прыемнасцю ўспамінаю той вясёлы час, калі са мною амаль кожны дзень здаралася столькі цудоўных гісторый.
Адна гісторыя была вельмі пацешная.
Справа ў тым, што з акна маёй спальні была відаць велізарная сажалка, дзе вялося вельмі многа ўсялякай дзічыны.
