Гэта старонка не была вычытаная
Аднойчы ў рускім непраходным лесе мне трапілася чорнабурая лісіца.
Скура гэтай лісіцы была такая прыгожая, што мне стала шкада псаваць яе куляй або шротам.
Не марудзячы ні хвіліны, я дастаў кулю з ствала і, набіўшы стрэльбу зноў доўгай шавецкай іголкай, стрэліў у гэту лісіцу. Лісіца стаяла пад дрэвам і іголка моцна прыбіла яе хвост да ствала.
Я, не спяшаючыся, падышоў да лісіцы і пачаў хвастаць яе бізуном.
Яна так ашалела ад болю, што — ці паверыце? — выскачыла з сваёй скуры і ўцякла ад мяне голай. А скура асталася мне цэлая, не папсаваная ні куляй, ні шротам.
СЛЯПАЯ СВІННЯ
Так, многа было са мною ўсялякіх дзіўных выпадкаў!
Прабіраюся я аднойчы праз пушчу і бачу: бяжыць дзікае парасё, зусім яшчэ маленькае, а за парасём — вялікая свіння.
