Я стрэліў, але прамахнуўся.
Куля мая праляцела якраз паміж парасём і свіннёй.
Парасё завішчэла і шмыгнула ў лес, а свіння асталася на месцы, як укопаная.
Я здзівіўся: чаму і яна не ўцякае ад мяне? Але, падышоўшы бліжэй, я зразумеў, у чым справа.
Свіння была сляпая і не бачыла дарогі. Яна магла гуляць па лясах, толькі трымаючыся за хвосцік свайго парасяці.
Мая куля разарвала гэты хвосцік. Парасё ўцякло, а свіння, астаўшыся без яго, не ведала, куды ёй ісці. Бездапаможна стаяла яна, трымаючы ў зубах кавалак хвосціка.
Тут мне прышла ў галаву бліскучая думка. Я схапіў гэты хвосцік і павёў свінню да сябе на кухню. Бедная сляпая пакорліва ішла ўслед за мною, думаючы, што яе па-ранейшаму вядзе парасё!
Так, я павінен паўтарыць яшчэ раз, што здагадлівасць вялікая рэч!
