На шчасце, у мяне асталося яшчэ некалькі вішань, і я набіў стрэльбу заместа кулі вішнёвай костачкай. Так, так, не смейцеся, звычайнай костачкай.
Раздаўся стрэл, аднак алень толькі галавою паматаў. Костачка трапіла яму ў лоб і не зрабіла ніякае шкоды. У адзін момант ён знік у лясным гушчары.
Я вельмі шкадаваў, што ўпусціў такога прыгожага звера.
Праз год я зноў быў на паляванні ў тым-жа лесе. Канешне, да таго часу я зусім забыўся пра гісторыю з вішнёвай костачкай.
Якое-ж было маё здзіўленне, налі з ляснога гушчару проста на мяне выскачыў слаўны алень, у якога між рагамі расло высокае, купчастае вішнёвае дрэва! Ах, паверце, гэта было вельмі прыгожа: стройны алень і на галаве ў яго стройнае дрэва! Я адразу здагадаўся, што гэтае дрэва вырасла з тае маленькае костачкі, якая летась паслужыла мне куляй. На гэты раз у мяне не было недахопу ў набоях. Я нацэліўся, стрэліў, і алень мёртвым грымнуўся на зямлю. Такім чынам ад аднаго стрэлу я адразу атрымаў і свежаніну, і вішнёвы кампот, таму што дрэва было ўсыпана буйнымі спелымі вішнямі.
Павінен прызнацца, што смачнейшых вішань я не каштаваў за ўсё сваё жыццё.
ВОЎК НАВЫВАРАТ
Не ведаю чаму, але са мною часта здаралася, што самых лютых і небяспечных звяроў я сустракаў у такую хвіліну, калі быў няўзброены і бездапаможны.
