Не знайшлося ні аднаго смялякі, які адважыўся-б падыйсці да раз‘юшанай жывёлы.
Толькі я адзін быў спакойны, бо, маючы дзіўную адвагу, я з дзяцінства ўмею ўціхамірваць самых дзікіх коней.
У момант я ўскочыў на каня і тут-жа ўціхамірыў яго. Ён адразу адчуў маю дужую руку і стаў слухацца мяне, нібы малое дзіця. З урачыстасцю аб‘ехаў я ўвесь двор, і раптам мне захацелася паказаць свой спрыт дамам, якія сядзелі за чайным сталом. Як-жа гэта зрабіць? Вельмі проста! Я накіраваў каня к акну і, як віхор, уляцеў у сталовую.
Дамы спачатку вельмі спалохаліся. Але я прымусіў жарабца ўскочыць на чайны стол і так спрытна прагарцаваў сярод чарак і шнлянак, што не разбіў ніводнае чаркі, ніводнага самага маленькага сподачка.
Гэта вельмі спадабалася дамам, яны пачалі смяяцца і пляскаць у далоні, а мой таварыш, зачараваны маім дзіўным спрытам, прасіў мяне ўзяць гэтага цудоўнага каня ў падарунак.
Я быў вельмі рад яго падарунку, таму што збіраўся на вайну і даўно шукаў сабе скакуна.
Праз гадзіну я ўжо імчаўся на новым кані ў кірунку да Турцыі, дзе ў той час адбывалася вайна.
ПОЎКАНЯ
На вайне я, канешне, вызначаўся надзвычайнай адвагай і першы налятаў на ворага.
Аднойчы пасля заўзятай бойкі з туркамі мы захапілі ворагаву крэпасць. Я першы ўварваўся ў яе,
