і, прагнаўшы з крэпасці ўсіх туркаў, прымчаўся да студні — напаіць разгарачонага каня. Конь піў і ніяк не мог сцішыць сваю смагу. Прайшло некалькі гадзін, а ён усё не адгінаўся ад студні. Што за цуда! Я быў здзіўлены. Але раптам за мною пачуўся незразумелы плеск.
Я паглядзеў назад і ад здзіўлення ледзь не зваліўся з сядла.
Выявілася, што ўся задняя частка майго каня была адрэзана начыста, і вада, якую ён піў, адразу-ж вылівалася ззаду, не затрымліваючыся ў яго ў жываце. Ад гэтага за маёю спіною ўтварылася велізарнае возера. Я быў ашаломлены. Што за праява!
Але вось прымчаўся да мяне адзін з маіх салдат, і загадка мігам высветлілася.
Калі я гнаўся за ворагамі і ўварваўся ў вароты іхняй крэпасці, туркі якраз у тую хвіліну зачынілі гэтыя вароты і адрэзалі заднюю палавіну майго каня. Нібы рассеклі яго папалам! Гэтая задняя палавіна некаторы час аставалася недалёка ад варот, брыкаючыся і разганяючы туркаў ударамі капытоў, а потым паімчалася на суседні луг.
— Яна там пасецца і цяпер! — паведаміў мне салдат.
— Пасецца? Не можа быць!
— Паглядзіце самі.
Я паімчаўся на пярэдняй палавіне каня на луг. Там я сапраўды знайшоў заднюю палавіну каня. Яна спакойна пасвілася на зялёнай палянцы. Я зараз-жа паслаў па ваеннага ўрача, і ён, доўга не думаючы, сшыў абедзве палавіны майго каня
