Гэта старонка не была вычытаная
На другі дзень каля самай дарогі заўважылі мы чалавека, які ляжаў на баку, прыклаўшы вуха да зямлі.
— Што ты тут робіш? — спытаў я ў яго.
— Слухаю, як у полі расце трава! — адказаў ён.
— І чуеш?
— Добра чую. Для мяне гэта проста глупства!
— У такім выпадку аставайся ў мяне на службе, даражэнькі! Твае чулыя вушы могуць быць карыснымі для мяне ў дарозе.
Ён згадзіўся, і мы рушылі далей.
Неўзабаве я ўбачыў паляўнічага, у якога ў руках была стрэльба.
— Паслухай, — звярнуўся я да яго. — У каго гэта ты страляеш? Нідзе не відаць ні звера, ні птушкі.
— На страсе званіцы ў Берліне сядзеў варабей, і я трапіў яму проста ў вока.
