Таму я вельмі ўзрадаваўся, калі пачуў, што недалёка ад Італіі пачалася новая вайна: англічане ваявалі з іспанцамі.
Ні хвіліны не марудзячы, ускочыў я на каня і паімчаўся на вайну.
Паколькі іспанцамі была акружана тады англійская крэпасць Гібралтар, я адразу-ж прабраўся да англічан.
Генерал, што камандаваў крэпасцю, быў мой добры прыяцель. Ён прыняў мяне з распасцёртымі рукамі і стаў паказваць мне збудаваныя ўмацаванні, бо ён ведаў, што я магу даць яму разумную і карысную параду.
Стоячы на сцяне Гібралтара, я ўбачыў скрозь падзорную трубу, што іспанцы накіроўваюць дула сваёй гарматы якраз у тое месца, дзе стаялі мы абодва.
Ні хвіліны не марудзячы, я загадаў, каб на гэта самае месца была пастаўлена велізарная гармата.
— Навошта? — спытаў генерал.
— От убачыш! — адказаў я.
Як толькі гармату падкацілі да мяне, я накіраваў яе дула проста ў дула ворагавай гарматы, і, калі іспанскі гарматнік паднёс да свае гарматы кнот, я моцна скамандаваў: плі!
Абедзве гарматы бухнулі ў адзін і той-жа момант.
Здарылася тое, чаго я чакаў.
