АДЗІН СУПРОЦЬ ТЫСЯЧЫ
Я так і заявіў генералу:
— Не патрэбна мне ні ордэнаў, ні чыноў! Я дапамагаю вам па дружбе, па шчырасці. Проста таму, што я вельмі люблю англічан.
— Дзякую табе, прыяцель Мюнхаузен! — сказаў генерал, яшчэ раз паціскаючы мне рукі. — Дапамагай нам, калі ласка, і далей.
— З вялікай прыемнасцю, — адказаў я і пахлопаў старога па плячы. — Я рад служыць брытанскаму народу.
Неўзабаве мне пашанцавала зноў дапамагчы маім сябрам англічанам.
Я пераапрануўся іспанскім папом і, калі настала ноч, прабраўся ў ворагаў лагер.
Іспанцы спалі непрабудным сном, і ніхто не ўбачыў мяне. Я ціханька ўзяўся за работу: пайшоў туды, дзе стаялі іх страшныя гарматы, і быстра-быстра пачаў кідаць гэтыя гарматы у мора, — адну за адною — як найдалей ад берагу.
Гэта было не надта лёгка, таму што ўсіх гармат было больш за трыста.
Скончыўшы з гарматамі, я выцягнуў на сярэдзіну лагера ўсе драўляныя тачкі і вазы, якія толькі былі ў гэтым лагеры, зваліў іх у адну кучу і падпаліў.
