Спаў я доўга, а калі прачнуўся, дык убачыў, што ляжу не на полі, а ў вёсцы, ці, праўдзівей кажучы, у невялікім гарадку: з усіх бакоў мяне акружаюць будынкі.
Што такое? Куды я трапіў? Як маглі гэтыя будынкі вырасці тут за адну ноч?
І куды падзеўся мой конь?
Доўга я не разумеў, што здарылася. Раптам чую знаёмае іржанне. Гэта іржэ мой конь.
Але дзе-ж ён?
Іржанне чуваць аднекуль зверху.
Я падымаю галаву, і што-ж!
Мой конь вісіць на страсе званіцы! Ён прывязаны да самага крыжа.
У адну хвіліну я зразумеў, у чым справа.
Учора вечарам увесь гэты гарадок з усімі людзьмі і будынкамі быў засыпан глыбокім снегам, і з яго тырчэў толькі крыж.
Я не ведаў, што гэта крыж, мне здалося, што гэта маленькі слупок, і я прывязаў да яго майго каня! А ўночы, пакуль я спаў, пачалася вялікая адліга, снег растаў, і я непрыкметна апусціўся на зямлю.
Але бедны мой конь так і астаўся там наверсе, на страсе. Прывязаны да крыжа званіцы, ён не мог спусціцца на зямлю.
Што было рабіць?
Доўга не думаючы, я схапіў пісталет, метка прыцэліўся і трапіў проста ў вуздэчку, таму што я заўсёды быў выдатным стралком.
Вуздэчка разарвалася папалам.
Конь хутка спусціўся на зямлю.
Я ўскочыў на яго і як вецер паімчаўся наперад.
