Дарогай ён паведаміў яму, што фэльдкурат паспрачаўся з паручнікам і пашчапаў піяніна: цяпер ён п‘яны, як пласт і ня хоча ісьці дахаты.
Паручнік Хэльміх таксама п‘яны і выпхнуў фэльдкурата на калідор, дзе той і сядзіць на падлозе пад яго дзьвярыма ды тухне. Калі Швэйк зьявіўся на месца, ён раскатурхаў фэльдкурата, а калі той нешта буркнуў і троху расплюшчыў вочы, ён казырнуў і адрапартаваў:
— Маю гонар зьявіцца, пане фэльдкурат.
— А што вам тут трэба?
— Так што загадалі вac завесьці, пане фэльдкурат.
— Значыцца, вы мяне павінны завесьці… А куды-ж мы пойдзем?
— Да вас на кватэру, пане фэльдкурат.
— А навошта мне йсьці да сябе на кватэру? Хіба я не на сваёй кватэры?
— Ні ў якім разе, пане фэльдкурат, вы на калідоры ў чужым доме.
— А яааак я сю… сюды трапіў?
— Так точна, вы прыходзілі ў госьці.
— У гооосьці?.. У го-госьці… я… ня… прыходзіў… Помммыляецеся…
Швэйк падняў фэльдкурата і прыставіў яго да сьцяны. Фэльдкурата тузала з боку ў бок. Ён паваліўся на Швэйка і сказаў:
— Здаецца, я вввалюся. Вввалюся, — пераказаў ён удругое і засьмяяўся дурным сьмехам.
Нарэшце, Швэйк патрапіў прьціснуць фэльдкурата да сьцяны, і той зной зачаў быў дрымаць.
Швэйк узбудзіў яго.
— Што вам трэба? — праказаў фэльдкурат з дарэмнай патугай спаўзьці па сьцяне і асесьці на дол. — Хто вы такі, уласна кажучы?
