— Я тут ня ў прычыне, — адказаў сур‘ёзна, Швэйк. — Мяне вызвалілі ад вайсковае службы за ідыётызм. Я офіцыйна вызнаны спэцыяльнай комісіяй за ідыёта. Я — офіцыйны ідыёт.
Пан з тварам злачынца заскрыгатаў зубамі.
— Злачынствы, у якіх вы абвінавачваецеся, паказваюць на тое, што вы цалкам здаровы.
І тут-жа пералічыў Швэйку цэлую чараду рознастайных злачынстваў, пачынаючы ад дзяржаўнае здрады і канчаючы абразаю яго вялікасьці і членаў царствуючага дому. У асяродку злачынстваў красавалася ўхваленьне забойства эрцгэрцага Фэрдынанда, ад якога кусьціліся новыя злачынствы, сярод якіх яскрава вылучалася падбухторваньне мас, бо ўсё гэта адбывалася ў публічным месцы.
— Што вы на гэта скажаце? — пераможна запытаў пан з лютымі рысамі твару.
— Досыць, — адказаў бязьвінна Швэйк. — Што надта, таго і сьвіньні не ядуць.
— Значыць вы прызнаіцё?..
— Я ўсё прызнаю. Строгасьць павінна быць. Бяз строгасьці ніхто-б ні трасцы не дасягнуў. Гэта ўсёроўна, як я служыў на вайсковай службе...
— Маўчаць! — крыкнуў паліцэйскі камісар на Швэйка. — Гаварыце толькі тады, як вас пытаюць! Разумееце?
— Чаму не, — сказаў Швэйк. — Дазвольце далажыць, разумею, і ўсё, што пан скажа, прыму да ведама.
— З кім маеце сувязь?
— Са сваёй чалядніцай, вашаскародзьдзе.
— Я кажу, ці ня маеце якія-небудзь знаёмствы ў колах політычных?
— Як жа вашаскародзьдзе. Купляю вячэрні выпуск „Нацыянальнай політыкі“.
— Вон! — зароў на Швэйка пан з зьвярыным выразам твару.
Калі Швэйка выводзілі з канцылярыі, ён сказаў:
— Дабранач, вашскародзьдзе.
Вярнуўшыся ў сваю камеру, Швэйк паведаміў арыштаваным, што гэта ня сьледзтва, а сьмех адзін: трошачку на вас пакрычаць, а пасьля выганяць.
