паліцыянт, на што Швэйк адказаў, што чалавек ён лагодны і з падзякай прымае ўсё, што яму прапануюць.
У камеры на падлозе сядзеў нейкі задуменны пан. Па яго апатычным абліччы можна было зразумець, што ў ім пад скрогат ключа ў дзьвярох нават і не шавальнулася надзея, што, можа, гэта яму адчыняюць дзьверы на волю.
— Маё шанаваньне, — сказаў Швэйк, падсеўшы да яго на падлогу.
— Ці ня ведаеце вы прыблізна, якая цяпер гадзіна?
— Што мне да гадзіны? — адказаў задуменны пан.
— Тут някепска, — наводзіў Швэйк на гутарку. — Падлога з габляванага дрэва.
Сур‘ёзны пан не адказаў, устаў і пачаў кідацца ў вузкім прагале паміж дзьвярэй і падлогай, быццам на пажары.
Швэйк тымчасам з цікавасьцю разглядаў надпісы, надрапаныя на сьценах. У адным надпісы арыштаваны абвяшчаў паліцыі вайну не на жыцьцё, а на сьмерць. У тэксьце было:
|
„Вам гэта дарма ня пройдзе!“ |
Другі арыштаваны напісаў:
|
Каб вы падавіліся, пеўні[1]! |
Трэці проста канстатаваў факт:
„Сядзеў тут 5 чэрвеня 1914 году, абыходзіліся са мной корэктна. Крамнік Язэп Марэчак з Вршавіц“.
Быў і надпіс, які ўзрушваў сваёй глыбінёй:
|
„Памілуй мя, госпадзі!“ |
А пад гэтым:
|
„Пацалуйце мяне ў с...“ |
Літара „с“ была ўсё-ткі закрэсьлена, і збоку напісана вялікімі літарамі:
|
„Ніжэй за сьпіны“. |
Побач нейкая поэтычная душа напісала верш:
|
„Над ракой маркотны я сяджу, |
- ↑ Паліцыянты ў Чэхіі пары аўстра-вэнгерскай монархіі насілі каску з пеўневым пер‘ем.
