Пан, што бегаў паміж дзьвярэй і полу, нібы займаўся спаборніцтвам на марафонскую бягню, засопшыся спыніўся, сеў на сваё старое месца і раптам загаласіў:
— Выпусьціце мяне адсюль! Не, яны мяне ня выпусьцяць, сказаў ён, — ня выпусьцяць. Я тут ужо ад шостае гадзіны ўраньні.
Яго растам апанаваў прыпадак таварыскасьці, ён устаў са свайго месца і зьвярнуўся да Швэйка:
— Ці няма ў вас з сабой рамня, каб скончыць усё гэта.
— З вялікай ахвотай магу вам прыслужыць, — адказаў Швэйк, адпяразваючы свой рамень. Я яшчэ ні разу ня бачыў, як вешаюцца на рамні... Адно кепска, — зазначыў ён, азірнуўшы камеру, — тут няма ніводнага кручка. Вакенная ручка вас ня вытрымае. Можа як павесіцеся на вушаку. Адзін манах з дамініканскага манастыру — дык той за маладую яўрэйку прымудраваў павесіцца на крыж. Мяне, ведаеце, наогул дужа цікавяць самагубцы.
Задуменны пан, якому Швэйк уторкнуў рамень ў руку, зірнуў на рамень, шпурнуў яго ў куток і загудзеў, размазваючы бруднымі рукамі па твары сьлёзы ды прыгаварваючы:
— У мяне дзеці, а тут за п‘янства ды за брыдоты! Езус, Марыя! Няшчасная мая жонка! Што мне скажуць на службе. У мяне дзеці, а я тут за п‘янства ды за брыдоты! Езус, Марыя!.. — І гэтак далей, бясконца.
Нарэшце ён нібы троху супакоіўся, падышоў да дзьвярэй і пачаў грукатаць у дзьверы рукамі і нагамі. За дзьвярмі пачуліся крокі і голас:
— Чаго трэба?
— Выпусьціце мяне! — праказаў задуменны пан такім тонам, быццам гэта былі яго перадсьмяротныя словы.
— Куды?
— На службу, — адказаў няшчасны бяцька, муж, чыноўнік, п‘яніца і распусьнік.
Пачуўся сьмех, жудасны ў цішы калідору сьмех... і крокі зноў аддаліліся.
— Відаць, гэты пан вас моцна ненавідзе, калі так зьдзекваецца з вас, — сказаў Швэйк пасьля таго, як забіты роспаччу
