У піўніцы панавала магільнае маўчаньне. Там сядзела колькі чалавек, і сярод іх царкоўны стораж з цэрквы сьвятога Апалінара. Абліччы ўва ўсіх былі пахмурныя. За стойкай сядзела шынкарка, жонка Паліўца, і тупа глядзела на піўныя кранты.
— Вось я й вярнуўся, — весела сказаў Швэйк. — Дайце-тку мне кухлік піва. А дзё-ж наш пан Палівец, таксама ўжо дома?
Замест адказу гаспадыня залілася сьлязьмі і, горка хліпаючы на кожным слове, прастагнала:
— Засудзілі яго... на дзесяць год... тыдзень таму назад...
— Ну, вось бачыце! — сказаў Швэйк, — значыць яго сем дзён ужо пазадзе.
— Ён такі быў... асьцярожны! — румзала гаспадыня. — Ён сам гэта заўсёды пра сябе гаварыў...
Госьці ўпарта маўчалі, быццам паміж іх лунаў дух Паліўца і выклікаў яшчэ да большае асьцярогі.
— Лепш старожа, чым варожа, — сказаў Швэйк, сядаючы за стол і падсуваючы да сябе кухаль піва, у пене якога было некалькі дзірачак ад сьлёз Паліўцавай жонкі, якія капнулі ў піва, пакуль яна несла яго да стала. — Такі ўжо час цяпер, што прымушае чалавека быць асьцярожным.
— Учора ў нас было двое хаўтур, — пераводзіў на іншае гутарку царкоўны стораж ад сьвятога Апалінарага.
— Мабыць памёр хто-небудзь? — зазначыў другі госьць.
Трэці запытаў:
— Нябожчыка везьлі на катафалку?
— Цікава-б ведаць, — сказаў Швэйк, — як на вайне будуць хаваць забітых?
Госьці зараз-жа ўсталі, расквіталіся з гаспадыняй і ціха вышлі. Швэйк астаўся сам-на-сам з шынкаркай.
— Не магу даць веры, — сказаў Швейк, — каб бьзьвіннага засудзілі на дзесяць год. Што аднаго бязьвіннага засудзілі на пяць год — гэта я чуў, але дзесяць — гэта бадай што занадта.
— Мой-жа, як даваў паказаньні, — плакала Паліўцава жонка — дык што тут гаварыў пра гэтых мух і портрэт, тое-ж
