— Клізму і асьпірын.
— Кацятка!
— Тут.
— Прамываньне шлунку і хініну.
І гэтак усіх аднаго за адным, бязьлітасна, мэханічна.
— Швэйк!
— Тут.
Доктар Грунштэйн зірнуў на сьвежы, нанова дастаўлены матэрыял.
— На што хворыя?
— Дазвольце далажыць, у мяне раматус.
У доктара Грунштэйна было ў звычаі гутарыць з хворымі з тонкай гіроніяй. Гэта рабіла ўплыў куды мацнейшы, чымся крык.
— Ага, раматус... — працягнуў гіронічна доктар. — Гэта сапраўды цяжкая хвароба. Гэта ж трэба было так здарыцца — захварэць на раматус акурат пад час вайны, акурат тады, як чалавеку трэба ісьці на фронт. Я думаю, што гэта вам дужа няпрыемна?
— Дазвольце далажыць, пане старэйшы доктар, дужа няпрыемна.
— А-а, вось як, няпрыемна? Як гэта добра, што вы надумалі зьвярнуцца да нас з вашым раматусам акурат цяпер. У мірны час скача, небарака, як казёл, а як выбухне вайна, ураз у яго зьяўляецца раматус, і ўраз у яго калены адмаўляюцца служыць. Ці не баляць у вас калены?
— Дазвольце далажыць, баляць.
— Праз цэлую ноч ня можаце заснуць? Ці праўда-ж раматус дужа небясьпечная і цяжкая хвароба. У нас на гэты выпадак вялікая практыка: суровая дыета і іншыя спосабы лячэньня даюць дужа добрыя вынікі. Паздаравееце ў нас хутчэй, ніж у Пішчанах[1] і так замаршуеце на фронце, што толькі пыл будзе курыць.
Зьвярнуўшыся да фэльчара, старэйшы доктар сказаў:
— Пішыце: „Швэйк, суровая дыета, два разы на дзень
- ↑ Курорт.
