Нагляднік Славік ужо за рэспублікай пракраўся і сядзіць цяпер у турме. Не пашчасьціла, небараку, асталявацца ў рэспубліцы, як гэта зрабіла ці мала іншых паноў з вайсковых.
*
Прымаючы Швэйка, нагляднік Славік кінуў на яго позірк поўны нямога дакору.
— Раз ты трапіў сюды, значыць за душой у цябе ёсьць, брат, грашкі. Мы табе тут дагодзім, як і ўсім, хто трапіў у нашыя рукі, а нашыя рукі — гэта, брат, табе ня дамскія ручкі.
І каб надаць вагі сваёй уступнай прамове, ён тыцнуў сваім жылаватым кулаком Швэйу пад нос:
— Панюхай, чым пахне, паскуда!
Швэйк панюхаў і зазначыў:
— Я-б не хацеў дастаць па носе гэткага біла. Пахне магільнікам.
Спакойная, разважлівавая швэйкаўская манера гаворыць упадабалася наглядніку.
— Гэй! — крыкнуў ён, даўшы яму кулаком пад‘уздухі: — Стаяць ціха. Што ў цябе ў кішэнях? Калі ёсьць курава, можаш пакінуць сабе, а грошы дай сюды, а то згубіш. Больш няма? Сапраўды няма? Толькі не брашы! За брахню дастанеш...
— Дзе яго дзенеш? — запытаў фэльдфэбель Рэпа.
— Піханём яго ў шаснаццатае, — вырашыў наглядальнік. — Ня бачыце, ці што, як на праводнай паперы напісаў пан капітан Лінгардт: „Steng behüten, beobachten?“[1]
— Так, браце, — сказаў ён Швэйку, — з быдлам быдлячае абыходжаньне. А хто ўзбунтуецца, таго запхнём у адзіночку, а там пакрышым яму ўсе рэбры, — хай валяецца, пакуль ня здохне. Маем на тое поўнае права. Хвацка тады мы расправіліся з тым разьніком. Памятаеце, Рэпа?
— Але-ж і папрацавалі над ім, пан нагляднік! — адказаў лятуценна фэльдфэбель Рэпа. — Во быў асілак. Дратаваў я
- ↑ „Трымаць строга, наглядаць“.
