— Ня ведаю, — адказаў Швэйк, дабрадушна ўсьміхаючыся. — Я нічога ня ведаю. Мабыць — доля такая.
— Значыць, радзіўся ты пад няшчаснай планідай, — тонам экспэрта і спагадліва зазначыў маленькі. — У нас у сяле Ясені, пад Іозэфовам, яшчэ за Прускай вайной тож во гэтак павесілі аднаго. Прышлі па яго, нічога яму не сказалі і ў Іозэфове павесілі.
— Я думаю, што так, ні за што ні пра што, чалавека ня вешаюць, — сказаў даўгалыгі скептык. — Павінна быць якая-небудзь прычына. Такія рэчы заўсёды абгрунтоўваюцца.
— Як вайны няма, — зазначыў Швэйк, — дык гэта, можа і абгрунтоўваецца, а пад час вайны адзін чалавек не бярэцца на ўвагу. Ён можа быць забіты на вайне, ці павешан дома. Ня кіем дык палкай.
— Слухай, ці не політычны ты які? — запытаў даўгаль. Па тону ягонага голасу можна было ўгадаць, што ён робіцца больш прыязным да Швэйка.
— Політычны, ды яшчэ які, — усьміхнуўся Швэйк.
— Можа, ты нацыянал-соцыяліст?
Але тут ужо маленькі ў сваю чаргу стаў асьцярожны і ўступіў у размову.
— А што нам за наўда да гэтага, — сказаў ён. — Апрача таго ўсюды процьма народу, і на нас глядзяць. Каб гэта мы прынамсі маглі дзе-небудзь у завулку зьдзець штыхі, каб гэта як-небудзь... не такі выгляд мела... Ты не ўцячэш? А то, ведаеш, нам праз гэта выйдуць няпрыемнасьці. Ці праўда, Топік? — зьвярнуўся ён да даўгаля.
Той ціха сказаў:
— Штыхі — яно можна-б і зьдзець. Гэта — свой чалавек.
Тут яны нагледзелі выгодны завулак, дзе пазьдзявалі штыхі, і таўстун дазволіў Швэйку ісьці побач з ім.
— Ты-б мо‘ закурыў, зуеш, сказаў ён, — раз ужо...
Ён хацеў сказаць: „раз ужо ўсёроўна цябе павесяць“, але ня скончыў сказу, пачуўшы, што гэта было-б нетактоўна.
Усе закурылі, і Швэйкавы канвойныя пачалі апавядаць яму пра свае сем‘і, пра жонак, дзяцей, пра кавалачак зямелькі, пра адзіную карову...
