назнарок сядзе пад надпісам „курыць забаронена“, засмаліць і яшчэ выскаляецца. Даль-бог другі раз венікам выкуру каго небудзь… (З бакавых дзьвярэй з залі чуваць аплёдысмэнты). О, пляскаюць. Мусіць нехта нешта сьмешнае сказаў. (Прачыняе дзьверы ў залю, адтуль чуваць: Мы кажам, што царква была прыдаткам капіталістычнага ладу, яна была неабходна яму, яна заўсёды благаслаўляла яго разбойніцкія замеры… Прычыніўшы дзьверы). Як відаць, і сёньня ня скончаць яшчэ гэтага дыспуту.
(З сярэдніх дзьвярэй ўваходзіць Соня).
Соня
Можна прайсьці сюдэю ў залю.
Макар
Сюдэю ў залю не прапушчаю, бо тут зараз за дзьвярыма сцэна, а заля далей.
Соня
Я ведаю, вось мне на сцэну й трэба.
Макар
На сцэне ў часе дакладаў толькі прэзыдыуму палагаецца сядзець.
Соня
Я там сядзець ня буду, мне толькі трэба зайсьці, альбо пазавеце, калі ласка, лектара Вадзіма Быльніцкага.
Макар
А вы хто будзеце?
Соня
Я жонка яго.
