Рыгор
У Чака…
(Сэкратар закусіў губы. Дыякан, падскочыўшы, хаваецца за Міхальскага).
Рыгор
Не хавайцеся, айцец, за сьпіну, мы вас добра бачым, добра бачым вашу работу. Вы, зразумела, па справах богу-ўгодных прыехалі сюды. Цэркаўку будуеце, самагоначку папіваеце, г. зн. прыемнае з карысным… А такія, як пан Міхальскі зьяўляюцца вашымі вернымі памоцнікамі… У, дармаеды… Вы тая балячка на целе працоўнага селяніна, якая не дае магчымасьці паправіцца яму… А ты вось, Янка, як папаў сюды. Што ў цябе, у бедняка ёсьць агульнага з гэтай кампаніяй?
Янка
Я што, я нічога, зьбіраў на званы, на архірэя, значыцца, сабраў, аддаў вось пану Міхальскаму, а як яно там будзе, бог іх ведае…
Рыгор
Значыцца сабралі і ўстроілі папойку пасьля ўдачнага ўлову і каб незаметна было, зышліся сюды, пад гэту шэрую страху — умела карыстаецеся цемнатою народнай і робіце сваю цёмную справу. Зьбіраеце пуды, каб адаслаць іх дармаедам, каб купіць званы. Званіць будзеце, ззываць народ і казаць яму аб пастох, аб страху божым, аб царстве нябесным, а самі тут ня замліцы, сабраўшыся пад гэту шэрую страху, спасаеце свае душы самагонкаю. Спасайце. Эх, вы… „душы“, вон з гэтай хаты, яна павінна застацца чыстай і новай. (Усе пасьпешна выходзяць. Янка й Марта ня ведаюць што ім рабіць. Да сэкратара) А вы пачакайце, мы яшчэ з вамі пагаворым як сьлед. (Да Янкі) Застаньцеся, дзядзька Янка. (Да Марты). Застанься й ты — ахвяра папоўскага дурману. (Углядаецца на сэкратара). Дзесь-ці мы сустракаліся, што-сь знаёмы твар?..
