Гэта старонка не была вычытаная
Краям выростаць і цвісці —
Гарыць блакітны далягляд.
Нам ў акіяне дум плысці
І не варочацца назад.
Хай мчаць наперад караблі…
Я на агні слядоў тваіх.
Аб бераг страчанай зямлі
Разбіта ярасць белых крыг.
І ноч аб камень нашых скал
Дарэмна гне свой медны лоб:
У пену падае луска
Чужых надзей, былых хвароб.
У моры згінуць банды хмар,
Прарве імглу суровы зрок, —
Каб стаў усёй зямлі ўладар
І твой і мой чарговы крок.
Каб смела ў даль дарог глядзець,
Змагаць вякоў варожых раць, —
Як можна больш нам трэба ўмець
І будаваць і ваяваць.
|}
