Старонка:Радасны будзень (1935).pdf/127

Знайшла на могілках паданняў
Знябытая туга свой кут.
Гадованы я новым дбаннем
Пра даль на маладым вяку.

І жарт мой, порахам пракуран,
Не можа смехам не згадаць —
Натуру караля Батуры,
Калі смяяцца не шкада.

|}