Гэта старонка была вычытаная
Таму і нашым сніцца зорам
Блакіт нябачаных паэм,
Ў каторых проста мы гаворым
Аб ты, што маем, чым жывем.
Ты ў гэтых снах яшчэ суровей,
Яшчэ астрэйшы твой адказ —
Калі кую, ашчадны ў слове,
Я профіль цмянага радка;
Калі падкутай рыфмай выб‘ю
Я іскры мёртвай пекнаты, —
Мой вырыс песні песняй рыб‘яй
Завеш з вялікім правам ты.
Ты лірыкі маёй не любіш
За рэбус і за фарбаў тло…
Ты мой наступны дзень галубіш,
Якому роўных не было.
А я люблю твой светлы эпас,
Твой зрок суровы п‘ю да дна…
Душа — не параная рэпа,
Жывым агнём гарыць яна.
|}
