Гэта старонка не была вычытаная
Толькі ноч (на скрадзеным палене)
Рада ўсё абвыць крадком усход…
І гугнявіць, паўшы на калені,
Воўчы псальм на боль сваіх маркот.
Я іду праз гэты тлум кастрывы…
Ў гранях дум суровасць паўстае.
Поле клоніцца аўсянай грывай,
Дзе ляглі наўсцяж сляды мае.
Змогшы замяць, змогшы мглу густую,
Мне цяпер адказу не шукаць —
Хто мяне, як сябра, пачастуе,
Добрым словам выйдзе прывітаць,
Хто рассыпле (звычаем быдлячым)
Штучны смех і танную ману.
Погляд мой даўно пераіначан
На людзей, на вершы і вясну.
Што было — сышло паходным маршам,
І няма багністага акна,
Дзе радкі мае, крывёй набракшы,
Топлі ў мох балота-дзікуна.
