Гэта старонка была вычытаная
Дагэтуль нас мары ўсё цешаць,
Ўсё „Крывію“ снім „залатую“:
Чакаем — хто прыдзе нас вешаць,
Айцоўскай рукой закатуе.
За ўсе абяцанкі-цацанкі,
За баек лісіныя футры —
Свае бомбавозы і танкі
Мы госцейкам вышлем насустрач.
Мы так ім сустрэчу сыграем,
Што белага свету не ўбачаць,
І больш над „аграбленым“ краем
Звярынай слязой не заплачуць.
І доўг наш шаноўным атойдзе
За клопат, за зоры на спінах…
А свет ў найвялікшае пройдзе —
За ўзнятай краінай краіна.
1931 г.
|}
