паклікаўшы свайго казачка, загадала яму ўвайсці ў яе і запытацца пра здароўе гаспадыні. Ён хутка звярнуўся ў суправаджэнні старога мужыка з белай барадой.
— Ну, што? — спытала Александра Паўлаўна.
— Жыва яшчэ... — праказаў стары.
— Можна ўвайсці?
— Чаму-ж? Можна.
Александра Паўлаўна ўвайшла. ў хату. У ёй было і цесна, і душна, і курна... Нехта закапашыўся і застагнаў на ляжанцы. Александра Паўлаўна азірнулася і ўбачыла ў поўзмроку жоўтую і зморшчаную галаву старэнькай, завязанай клетчатай хусткай. Пакрытая па самыя грудзі цяжкою світкай, яна насілу дыхала, слаба разводзячы худымі рукамі.
Александра Паўлаўна наблізілася да старэнькай і дакранулася пальцамі да яе лоба... ён так і пылаў.
— Як ты сябе адчуваеш, Матруна? — запытала яна, нахіліўшыся над ляжанкай.
— О-ох! — прастагнала старэнькая, угледзеўшыся ў Александру Паўлаўну. — Цяжка, цяжка, родненькая! Смертная гадзіна прышла, галубачка!
— Бог міласэрдны, Матруна: можа быць, ты ачуняеш. Ці прыняла ты лякарства, якое я табе прыслала?
Старэнькая тужліва завохкала і не адказвала, яна недачула запытання.
— Прыняла, — праказаў стары, спыніўшыся ля дзвярэй.
Александра Паўлаўна звярнулася да яго.
— Апрача цябе пры ёй нікога няма? — запытала яна.
— Ёсць дзяўчынка — яе ўнучка, ды ўсё вось адлучаецца. Не пільнуе: такая непаседа. Вады
