нахілу не адчуваў, а вершаў проста баяўся. — Гэта незразумела, як вершы, — часта гаварыў ён, і, у сцвярджэнне сваіх слоў, прыводзіў наступныя радкі паэта Айбулата:
|
"И до конца печальных дней |
Александра Паўлаўна трывожна пазірала на свайго брата, але не турбавала яго запытаннямі. Экіпаж пад'ехаў да ганка. "Ну, — падумала яна, — слава богу, Лежнёў..." Слуга ўвайшоў і паведаміў аб прыездзе Рудзіна.
Валынцэў кінуў кнігу на падлогу і падняў галаву.
— Хто прыехаў? — спытаў ён.
— Рудзін, Дзімітры Нікалаіч, — паўтарыў слуга.
Валынцэў устаў.
— Прасі, — праказаў ён: — а ты, сястра, — дадаў êн, звярнуўшыся да Александры Паўлаўны: — пакінь нас.
— Але чаму-ж? — пачала яна.
— Я ведаю, — перапыніў ён запальчыва: — я прашу цябе.
Увайшоў Рудзін. Валынцэў холадна пакланіўся яму, стоячы пасярод пакоя, і не працягнуў яму рукі.
— Вы мяне не чакалі, прызнайцеся, — пачаў Рудзін і паклаў капялюш на акно.
Губы яго злёгку дрыжэлі. Яму было нязручна, але ён стараўся захаваць сваё замяшанне.
— Я вас не чакаў, праўда, — адказаў Валынцэў: — я хутчэй, пасля ўчарайшага дня, мог чакаць каго-небудзь-з даручэннем ад вас.
— Я разумею, што вы хочаце сказаць, — прака-
