— Дзімітры Нікалаіч, — пачала яна: — нам часу траціць няма калі. Я прышла на пяць хвілін. Я павінна сказаць вам, што мама ўсё ведае. Пан Пандалеўскі падгледзе трэцяга дня і расказаў ей пра наша спатканне. Ён заўсёды быў шпіёнам у мамы. Яна ўчора паклікала мяне да сябе.
— Божа мой! — усклікнуў Рудзін: — гэта жахліва... Што-ж сказала ваша маці?
— Яна не злавалася на мяне, не сварылася на мяне, толькі папікала мяне за маю лёгкадумнасць.
— Толькі?
— Так, і абвясціла мне, што яна хутчэй згодзіцца бачыць мяне мёртваю, як вашай жонкаю.
— Няўжо яна гэта сказала?
— Так; і яшчэ дадала, што вы самі зусім не жадаеце ажаніцца са мною, што вы толькі так, з нуды, прывалачыліся за мною, і што яна гэтага ад вас не чакала; што яна сама, між іншым, віна вата: навошта дазволіла мне так часта бачыцца з вамі... што яна спадзяецца на маю разважлівасць, што я яе вельмі здзівіла... ды ўжо я і не памятаю ўсяго, што яна гаварыла мне.
Наталья прамовіла ўсё гэта нейкім роўным, амаль бязгучным голасам.
— А вы, Наталья Алексееўна, што вы ёй адказалі? — спытаў Рудзін.
— Што я ей адказала? — паўтарыла Наталья. — Што вы цяпер думаеце рабіць?
— Божа мой! Божа мой! — адказаў Рудзін: — гэта бязлітасна! Так хутка!.. Такі страшны удар!.. і ваша маці прышла у такое абурэнне?
— Так... так, яна і слухаць пра вас не хоча.
— Гэта жахліва! Значыць, ніякай надзеі няма?
— Ніякай.
— Чаму мы так нешчаслівы! Гнусны гэты Пандалеўскі!.. Вы мяне пытаеце, Наталья Алексееўна,
