"Але досыць пра мяне. Мне хочацца гаварыць пра вас, даць вам некалькі парад: больш я ні навошта не здатны... Вы яшчэ маладая; але, сколькі-бы вы ні жылі, следуйце заўжды таму, што падкажа ваша сэрца, не паддавайцеся ні свайму, ні чужому розуму. Паверце, чым прасцей, чым шчыльней кола, па якім прабягае жыццë, тым лепей; не у тым справа, каб знаходзіць у ім новыя бакі, але ў тым, каб усе пераходы яго адбываліся своечасова. "Блажен, кто смолоду был молод"... Але я прыкмячаю, што гэтыя парады адносяцца куды больш да мяне, як да вас.
"Прызнаюся вам, Наталья Алексееўна, мне вельмі цяжка. У мяне ніколі не было ілюзій адносна прыроды таго пачуцця, якое адчувала да мяне Дар'я Міхайлаўна; але я спадзяваўся, што знайшоў хоць часовую прыстань... Цяпер ізноў давядзецца блукаць па свеце. Што мне заменіць вашу размову, вашу прысутнасць, ваш уважлівы і разумны погляд? Я сам вінаваты; але згадзіцеся, што лёс як-бы знарок пасмяяўся з нас. Тыдзень таму назад, я сам ледзь дагадваўся, што кахаю вас. Трэцяга дня, увечары, у садзе, я ў першы раз пачуў ад вас... але навошта нагадваць вам тое, што вы тады сказалі — і вось, ужо я ад'язджаю сёння, ад'язджаю з ганьбой, пасля бязлітаснай размовы з вамі, не ўносячы з сабой ніякай надзеі... І вы яшчэ не ведаеце, да якой ступені я вінаваты перад вамі... Ва мне ёсць нейкая бязглуздая шчырасць, нейкая балбатлівасць... Але навошта гаварыць пра гэта! Я ад'язджаю назаўседы".
(Тут Рудзін расказаў быў Натальі сваё наведанне да Валынцэва, але падумаў і вымараў усе гэта месца, а ў лісце да Валынцэва дадаў другі post-scriptum.)
