— Дар'я Міхайлаўна разумная жанчына, я яе вельмі люблю і паважаю; але і яна можа памыляцца, і я не кожнаму яе слову веру.
— І вельмі добра робіце, — адзначыў Міхайла Міхайлыч, усё не злазячы з дрожак: — бо яна сама словам сваім слаба верыць. А я вельмі рад, што сустрэўся з вамі.
— А што?
— Нішто запытанне! Нібыта не заўсёды прыемна вас сустрэць! Сёння вы таксама свежы і хорашы, як гэтая раніца.
Александра Паўлаўна зноў засмяялася.
— Чаму-ж вы смяецеся?
— Як чаму? Калі б вы маглі бачыць, з якой вялай і халоднай мінай вы сказалі ваш камплімент! Дзіўлюся, як вы не пазяхнулі на апошнім слове.
— З халоднай мінай... Вам усё агню патрэбна; агонь нікуды не варты. Успыхне, надыміць і пагасне.
— І сагрэе, — падхапіла Александра Паўлаўна.
— Так... і абпаліць.
— Ну, што ж, што абпаліць! І гэта не бяда. Усё-ж лепей, як...
— А вось я пагляджу, ці тое вы загаворыце, калі хоць раз харашэнька абпаліцеся, — перапыніў яе з прыкрасцю Міхайла Міхайлыч і выцяў лейцамі каня. — Бывайце!
— Міхайла Міхайлыч, чакайце! — крыкнула Александра Паўлаўна, — калі вы ў нас будзеце?
— Заўтра; пакланіцеся вашаму брату.
І дрожкі пакаціліся.
Александра Паўлаўна паглядзела ўслед Міхайлу Міхайлычу.
„Які мяшок!“ падумала яна. Згорблены, запылены, з шапкай на патыліцы, з-пад якой без ладу
