майго лёсу... Чаму ўсё гэта? Вырашы мне гэту загадку!
— Загадку! — паўтарыў Лежнёў. — Так, гэта праўда. Ты і для мяне быў заўсёды загадкай. Нават у маладосці, калі, бывала, пасля якога-небудзь дробнага праступку, ты раптам загаворыш так, што сэрца ўскалынецца, а там зноў пачнеш... ну, ты ведаеш, што я хачу сказаць... нават тады я цябе не разумеў: вось таму-ж я і разлюбіў цябе... Сіл у табе так многа, імкненне да ідэала такое няўтомнае.
— Словы, усё словы! Справы не было! — перапыніў Рудзін.
— Справы не было! Якія ж справы...
— Якія справы? Сляпую бабку і ўсю яе сям'ю сваёю працай пракарміць, як, памятаеш, Пражэнцаў... Вось табе і справа...
— Так; але добрае слова — таксама справа.
Рудзін паглядзеу моўчкі на Лежнева і ціха пакачаў галавой.
Лежнёў хацеў быў нешта сказаць і правёў рукою па твары.
— Значыць, ты едзеш у вёску? — спытаў ён нарэшце.
— У вёску.
— Ды хіба ў цябе засталася вёска?
— Там нешта такое засталося. Дзве душы з паловаю. Куток ёсць, дзе памерці. Ты, мабыць, думаеш у гэты момант: „І тут не абышоўся без фразы!“ Фраза, праўда, мяне згубіла, яна заела мяне, я да канца не мог ад яе адчапіцца. Але тое, што я сказаў, не фраза. Не фраза, браце, гэтыя белыя валасы, гэтыя зморшчыны; гэтыя прадраныя локці — не фраза. Ты заўжды быу строгі да мяне, і ты быў справядлівы; але не да строгасці цяпер, калі ўжо ўсе скончана, і алівы ў лампадзе няма, і сама лампада пабіта, і вось, вось,
